Arme dier bij Aboakyer

 Mijn elke dag wandeling naar de main road

 St. George's castle in Elmina

 Mini operatietafel op Emergency

Experimentele farm

Maaha!

Allereerst ben ik supertevreden over de Accidents and Emergency. De afdeling is dit jaar gebouwd en alles is heel erg schoon. De mensen zijn veel vriendelijker en ik heb het idee dat de verpleegkundigen hier met meer hart voor hun beroep werken. Op de spoed komen veel mensen die een ongeluk hebben gehad. Deze week heb ik naar huis gesmst dat ik heel erg bang was voor de harde storm, regen en onweer. Dit bleek niet helemaal onterecht want de volgende morgen is een gezin binnengebracht op de spoed, hun huis was ingestort in de nacht. De vader is overleden, de moeder was er heel slecht aan toe en de drie jongetjes hadden het er redelijk vanaf gebracht. Vandaag hadden we een groepje jongens die een motorongeluk had gehad. We krijgen verder veel patienten die al dood binnen worden gebracht. En kinderen met ernstige malaria komt ook nog veel voor. Vandaag had ik een jong patientje met 40.3 graden koorts, elk kwartier de temperatuur opnemen en met water actief koelen. Toen de temperatuur redelijk stabiel op 37.8 bleef heb ik heb naar de kinderafdeling gebracht. 

Het gaat dus heel erg goed op deze afdeling en de mensen zijn veel vriendelijker. Ik mag veel zelf proberen. Wel is het lastig dat ik al mijn vrienden naar Ghana moet brengen om een Ghanees te trouwen. Ze laten me niet met rust. Veel mensen willen dat ik beloof ze mee te nemen naar Nederland, maar ik zeg dan lachend dat ik niet heel Ghana mee naar huis kan nemen. Dit werkt vrij goed.

Mijn vriendin Johanne uit Noorwegen is vanmorgen naar Accra vertrokken en gaat zaterdag naar huis. Ze is deze week opgenomen in het Moslimziekenhuis in het dorp omdat ze malaria bleek te hebben. Ondanks de malariatabletten die ze slikt. Het ging heel goed en ze is na een nachtje met veel medicijnen weer ontslagen. Gisteravond hebben we in de Garden wat gedronken samen met een broeder van het Moslimziekenhuis. Omdat Tinne (uit Belgie) ook in mijn buurt woont mocht ik met een taxi om half 9 thuis komen, als we samen gingen. Ze woont drie huizen verderop dus dit was geen probleem.

Morgen ga ik na het werk direct naar Salt Pond naar mijn vriendinnetje Cath (de zuster uit Canada). We gaan daar een avond bij haar hostfamilie slapen. Op zaterdag gaan we naar Cape Coast om de slavenforten/kastelen te bekijken en naar Kakum National Park. Ik ben het best zat dat mensen obruni's kijken, dus ik ga lekker aapjes kijken. We slapen zaterdag in een gasthuis aan de zee en zondag wordt weer stranddag denk ik. Ik heb inmiddels na veel zoeken zonnebrand kunnen vinden in Accra.

Voor ik naar Salt Pond kan moet ik via Winneba, omdat ik daar alleen geld kan krijgen. Heel vervelend, maar ik ben regelmatig in Winneba bij het strand te vinden dus ik red me wel. Ik heb een sleutel van mijn kamerdeur dus ik verstop mijn geld daar en tel het elke dag, gaat wel prima. 

Wat ik misschien niet heb verteld is dat mijn hostgezin niet helemaal koek en ei is. Er is veel ruzie en zondag had mijn hostmoeder een helemaal dik en blauw opgezwollen gezicht. Ze hadden ruzie gehad. Ik nam het gezin die zondag mee naar het strand, wat betekent dat je betaald. Geen probleem, zij het niet dat ze ook nog anderen hadden uitgenodigd voor wie ik blijkbaar ook moest betalen. Beetje jammer. Gelukkig was het omgerekend maar zo'n 5 euro extra dus ik mag niet klagen. 

James is de taxichauffeur uit Accra die ik bij Pink Hostel heb ontmoet. Hij kwam dit weekend naar Swedru en is gisteravond weer naar Accra gegaan. We hebben James mee uit eten genomen, vond hij geweldig. En hij was zaterdag mee naar Winneba, en zondag met mijn familie mee. James weet gelukkig heel goed dat ik getrouwd ben, heeft foto's gezien en gaat mij mee mijn man van het vliegveld halen 18 juni. 

Nog een hoogtepuntje van gister: ik heb rijst uit een zakje geslurpt. Straatvoedsel gekocht en tot op heden voel ik me nog prima. Gewone witte rijst met wat bonen en een gekookt ei. Dat krijg je in een zakje waar je dan een gaatje in moet kauwen, en dan slurp je alles er dus uit. Best bijzonder. 

Dit was weer een update uit het altijd prachtige Ghana. Tot snel!

Een korte update!

De vrouw in het ziekenhuis is helaas overleden. Maar de zusters hier vonden het hilarisch dat ik het wat verdrietig vond. Het eten gaat wat beter, ik heb zelfs rijst van de straat gehad gister en op de gok de salade geproeft. Voel me tot nu toe nog prima. Het werken op de kraamafdeling is echter niet zo leuk. Omdat ik geen diploma heb en de organisatie mijn CV niet heeft doorgestuurd ben ik voornamelijk aan het schoonmaken. De schoonmakers die er zijn hebben niet zoveel zin in werken en dus heb ik gister 4 jaar oud bloed en vruchtwater van de muur gepoetst, uiteraard met dikke handschoenen aan. De hoofdzuster mag me totaal niet, geen idee waarom. Ik heb gehoord dat ik de eerste vrijwilliger op de kraamafdeling ben en dat ze nog moeten zoeken naar hoe het werkend te krijgen is. De reden hiervoor is dat ze veel spullen nodig hebben en dit via vrijwilligers hopen te verkrijgen. Het gaat hier voornamelijk om lakens, kussens en gordijnen. Gordijnen zijn er amper en van privacy is dan ook geen sprake. Regelmatig scharrelt een kip door het ziekenhuis en infusen worden niet goed nagekeken. Steriele gazen zijn hier niet te krijgen dus ik heb vandaag gazen geknipt en gevouwen om ze vervolgens steriel te maken in de machine die er staat. Steriele naalden zijn er wel, maar die worden open op een matje gelegd waardoor ze eigenlijk gelijk weer vies zijn.

In Swedru is ook een privaat ziekenhuis, het moslim ziekenhuis. Ik heb me door meerdere vrijwilligers laten vertellen dat je hier naartoe moet als je ziek wordt.

Afgelopen weekend zijn we in de trotro naar Accra gegaan. Een oud busje (ik zag ook eentje met Nederlandse tekst erop) waar ze gemakkelijk 16 man in proppen. Kippen, vis en kinderen gaan op schoot en de bus gaat zo vol als kan. Verrassend genoeg voel ik me hier in het verkeer heel veilig. We hebben maar een keer iemand aangereden! Haha. En soms bijna een geitje onder de auto. 

Een groot stuikelpunt is dat er veel kinderen vragen of je cola voor ze kunt kopen. Als je dit doet komen er steeds meer. Gelukkig hebben we een spot gevonden op een dak, genaamd Crockers Spot. Hier zitten we vaak rustig met meerdere vrijwilligers van andere organisaties en drinken een biertje.

Johanne en Greta zijn klaar met internetten dus ook ik ga ervandoor! 

Liefs, 

Ama