Maaha!

Allereerst ben ik supertevreden over de Accidents and Emergency. De afdeling is dit jaar gebouwd en alles is heel erg schoon. De mensen zijn veel vriendelijker en ik heb het idee dat de verpleegkundigen hier met meer hart voor hun beroep werken. Op de spoed komen veel mensen die een ongeluk hebben gehad. Deze week heb ik naar huis gesmst dat ik heel erg bang was voor de harde storm, regen en onweer. Dit bleek niet helemaal onterecht want de volgende morgen is een gezin binnengebracht op de spoed, hun huis was ingestort in de nacht. De vader is overleden, de moeder was er heel slecht aan toe en de drie jongetjes hadden het er redelijk vanaf gebracht. Vandaag hadden we een groepje jongens die een motorongeluk had gehad. We krijgen verder veel patienten die al dood binnen worden gebracht. En kinderen met ernstige malaria komt ook nog veel voor. Vandaag had ik een jong patientje met 40.3 graden koorts, elk kwartier de temperatuur opnemen en met water actief koelen. Toen de temperatuur redelijk stabiel op 37.8 bleef heb ik heb naar de kinderafdeling gebracht. 

Het gaat dus heel erg goed op deze afdeling en de mensen zijn veel vriendelijker. Ik mag veel zelf proberen. Wel is het lastig dat ik al mijn vrienden naar Ghana moet brengen om een Ghanees te trouwen. Ze laten me niet met rust. Veel mensen willen dat ik beloof ze mee te nemen naar Nederland, maar ik zeg dan lachend dat ik niet heel Ghana mee naar huis kan nemen. Dit werkt vrij goed.

Mijn vriendin Johanne uit Noorwegen is vanmorgen naar Accra vertrokken en gaat zaterdag naar huis. Ze is deze week opgenomen in het Moslimziekenhuis in het dorp omdat ze malaria bleek te hebben. Ondanks de malariatabletten die ze slikt. Het ging heel goed en ze is na een nachtje met veel medicijnen weer ontslagen. Gisteravond hebben we in de Garden wat gedronken samen met een broeder van het Moslimziekenhuis. Omdat Tinne (uit Belgie) ook in mijn buurt woont mocht ik met een taxi om half 9 thuis komen, als we samen gingen. Ze woont drie huizen verderop dus dit was geen probleem.

Morgen ga ik na het werk direct naar Salt Pond naar mijn vriendinnetje Cath (de zuster uit Canada). We gaan daar een avond bij haar hostfamilie slapen. Op zaterdag gaan we naar Cape Coast om de slavenforten/kastelen te bekijken en naar Kakum National Park. Ik ben het best zat dat mensen obruni's kijken, dus ik ga lekker aapjes kijken. We slapen zaterdag in een gasthuis aan de zee en zondag wordt weer stranddag denk ik. Ik heb inmiddels na veel zoeken zonnebrand kunnen vinden in Accra.

Voor ik naar Salt Pond kan moet ik via Winneba, omdat ik daar alleen geld kan krijgen. Heel vervelend, maar ik ben regelmatig in Winneba bij het strand te vinden dus ik red me wel. Ik heb een sleutel van mijn kamerdeur dus ik verstop mijn geld daar en tel het elke dag, gaat wel prima. 

Wat ik misschien niet heb verteld is dat mijn hostgezin niet helemaal koek en ei is. Er is veel ruzie en zondag had mijn hostmoeder een helemaal dik en blauw opgezwollen gezicht. Ze hadden ruzie gehad. Ik nam het gezin die zondag mee naar het strand, wat betekent dat je betaald. Geen probleem, zij het niet dat ze ook nog anderen hadden uitgenodigd voor wie ik blijkbaar ook moest betalen. Beetje jammer. Gelukkig was het omgerekend maar zo'n 5 euro extra dus ik mag niet klagen. 

James is de taxichauffeur uit Accra die ik bij Pink Hostel heb ontmoet. Hij kwam dit weekend naar Swedru en is gisteravond weer naar Accra gegaan. We hebben James mee uit eten genomen, vond hij geweldig. En hij was zaterdag mee naar Winneba, en zondag met mijn familie mee. James weet gelukkig heel goed dat ik getrouwd ben, heeft foto's gezien en gaat mij mee mijn man van het vliegveld halen 18 juni. 

Nog een hoogtepuntje van gister: ik heb rijst uit een zakje geslurpt. Straatvoedsel gekocht en tot op heden voel ik me nog prima. Gewone witte rijst met wat bonen en een gekookt ei. Dat krijg je in een zakje waar je dan een gaatje in moet kauwen, en dan slurp je alles er dus uit. Best bijzonder. 

Dit was weer een update uit het altijd prachtige Ghana. Tot snel!

Een korte update!

De vrouw in het ziekenhuis is helaas overleden. Maar de zusters hier vonden het hilarisch dat ik het wat verdrietig vond. Het eten gaat wat beter, ik heb zelfs rijst van de straat gehad gister en op de gok de salade geproeft. Voel me tot nu toe nog prima. Het werken op de kraamafdeling is echter niet zo leuk. Omdat ik geen diploma heb en de organisatie mijn CV niet heeft doorgestuurd ben ik voornamelijk aan het schoonmaken. De schoonmakers die er zijn hebben niet zoveel zin in werken en dus heb ik gister 4 jaar oud bloed en vruchtwater van de muur gepoetst, uiteraard met dikke handschoenen aan. De hoofdzuster mag me totaal niet, geen idee waarom. Ik heb gehoord dat ik de eerste vrijwilliger op de kraamafdeling ben en dat ze nog moeten zoeken naar hoe het werkend te krijgen is. De reden hiervoor is dat ze veel spullen nodig hebben en dit via vrijwilligers hopen te verkrijgen. Het gaat hier voornamelijk om lakens, kussens en gordijnen. Gordijnen zijn er amper en van privacy is dan ook geen sprake. Regelmatig scharrelt een kip door het ziekenhuis en infusen worden niet goed nagekeken. Steriele gazen zijn hier niet te krijgen dus ik heb vandaag gazen geknipt en gevouwen om ze vervolgens steriel te maken in de machine die er staat. Steriele naalden zijn er wel, maar die worden open op een matje gelegd waardoor ze eigenlijk gelijk weer vies zijn.

In Swedru is ook een privaat ziekenhuis, het moslim ziekenhuis. Ik heb me door meerdere vrijwilligers laten vertellen dat je hier naartoe moet als je ziek wordt.

Afgelopen weekend zijn we in de trotro naar Accra gegaan. Een oud busje (ik zag ook eentje met Nederlandse tekst erop) waar ze gemakkelijk 16 man in proppen. Kippen, vis en kinderen gaan op schoot en de bus gaat zo vol als kan. Verrassend genoeg voel ik me hier in het verkeer heel veilig. We hebben maar een keer iemand aangereden! Haha. En soms bijna een geitje onder de auto. 

Een groot stuikelpunt is dat er veel kinderen vragen of je cola voor ze kunt kopen. Als je dit doet komen er steeds meer. Gelukkig hebben we een spot gevonden op een dak, genaamd Crockers Spot. Hier zitten we vaak rustig met meerdere vrijwilligers van andere organisaties en drinken een biertje.

Johanne en Greta zijn klaar met internetten dus ook ik ga ervandoor! 

Liefs, 

Ama

Maaaaaache!

Geen rondleiding, ik had blijkbaar al een uniform moeten hebben. Deze heb ik gelijk laten maken, express, zodat ik maandag kon beginnen. De naaister was een vriendin van mijn hostmoeder, maar helaas was maandagmorgen het uniform niet klaar. Ik baalde flink want ik had extra betaald. Ze naaide hem even aan elkaar zodat ik hem wel aan kon, maar toen ik weg ging viel er een knoop af. En ik was te laat. Toen ik na veel gehaast bij het ziekenhuis kwam mocht ik nog anderhalf uur wachten voor iemand tijd voor me had.Ook bleek het problematisch dat mijn voornaam niet op mijn paspoort staat, thanks ouders! Mijn SD kaart had alle bestanden van mijn smartphone er nog op, dus daar kreeg ik geen foto's van op de pc. Ik heb maar een nieuwe SD kaart gekocht maar ik heb nu 4 internetcafes bezocht en nergens kan ik fotos uploaden helaas. 

Na weer een teleurstellende werkdag was het tijd voor Aboakyer Festival in Winneba. Samen met Tinne en Johanne die kant op, waar we Cath uit Salt Pond weer hebben ontmoet. Op de straat renden mensen in rood en geel met veel lawaai. Ze hadden takken en ik hoorde dat ze naar het bos waren om het dier te vangen. Na enig wachten in een volle straat vol kabaal zagen we daar de man met het dier, net Bambi. Bambi keek heel angstig om zich heen, vermoeid en in shock. Ik vond het eigenlijk heel zielig en het is dan ook tegenstrijdig dat ik trots ben dat ik een goede foto van Bambi heb. Na dit bijzondere straat tafereel hebben we een biertje gedronken en zijn we naar het strand gegaan. De stroming is heel sterk en de golven zijn vrij hoog, dus we gingen niet te ver. Het zwemmen was echt heerlijk, en prachtig tussen alle palmen op het strand. We zijn nog het dorp in geweest om de verschillende dansgroepen te zien en de chiefs. Hier heb ik ook weer hele mooie fotos van haha. Het zoeken van veilig avondeten valt hier niet mee en heeft ons weer veel tijd gekost. Daarna ging Cath met haar Ghaneze vrienden Desmond en Felix weer terug naar Salt Pond en Johanne en ik hadden een hostel geboekt. Asiz guesthouse was vlak bij het strand. Uiteraard hebben we daar nog een biertje gedronken en zijn daarna naar het guesthouse gegaan. Tegen een uurtje of twaalf slapen wat voor hier heel laat is. Ik slaap denk ik altijd rond half negen, negen uur. De haan begint met kraaien rond vijf uur. 

Ik was op zondag lichtelijk brak maar heb met Johanne nog een topdag op het strand gehad. De stroming was wat beter en ik kon lekker drijven in het zoute water. Alle kinderen vonden het prachtig en wezen naar de drijvende obruni. Behalve Sir Charles beach hebben we ook Royal beach bezocht. Oude vissersboten en natuurlijk weer veel palmbomen. Johanne had echter behoefte aan het toilet dichtbij dus we gingen weer terug naar Sir Charles beach. Niet te laat naar huis met de trotro. 

Toen ik thuis kwam klonk Laurencia overstuur. De andere vrijwilligster was schijnbaar kwaad vertrokken. Ze slaapt met een Ghanees terwijl ze thuis getrouwd is en kinderen heeft. Een groot drama. Voordeel voor mij is dat zij het goede bed had, waar ik nu op slaap. Zoveel beter. Laurencia had rijstballen gemaakt met soep. De soep smaakte en rook naar vis maar ze verzekerde dat het er niet in zat. Ik denk dat ze stukken bedoelde. Ik heb alleen de rijst gegeten want de soep smaakte ook echt naar vis, en kenbaar gemaakt dat het me aan vis deed denken en ik het niet zo lekker vond. Prima.

Maandag begonnen op de kraamafdeling. Vrij bijzonder zou ik zeggen. Het is lang zo schoon niet als in Nederland en vrij primitief. De vrouwen liggen in een grote zaal zonder gordijnen of afscheiding. De vroedvrouw schreeuwt tegen haar patienten en waar nodig gebruikt ze brute kracht. Ik heb geholpen met het wassen van pasgeboren babys. Niet echt mijn ding want ze voelen zo breekbaar. Gelukkig went het wel. Ze tillen hier gerust een baby aan een armpje op. Verder doen ze ook niet aan pauze dus ik had echt superhonger. Om twee uur zit de dienst erop. Wel fijn omdat de dagen voor mij vrij lang voelen omdat je niet zelf aan het werk bent. Aan de andere kant werken veel andere vrijwilligers veel langer en ik kan niet naar huis omdat ik geen sleutel heb. Dus ik vermaakt me vaak in town. En omdat de scholen nog dicht zijn hebben Johanne en Greta ook vaak korte dagen.

De volgende dag heb ik bevallingen bijgewoond en geassisteerd. Ook dit gaat met geschreeuw en is totaal onplezierig. De vrouw ligt achter op de afdeling in een hokje zonder gordijnen. Veel mensen lopen er langs en erg schoon vind ik het ook niet. Zonder waarschuwing worden ze ingeknipt, met veel geschreeuw, en na de bevalling weer met grof geweld gehecht. Vandaag heb ik weer geholpen met babys wassen en er was een vrouw die niet goed was. Ze lag al de hele morgen op de grond met bloed in de urinezak. Ik werd gevraagd haar op de brancard te helpen (zonder rem) en we zouden naar de operatiezaal. Onderweg wilde de dokter haar nog zien. Ze gingen luisteren naar het hart van de baby, maar hoorden niks. De vrouw kreeg plots een spastische aanval en ik moest helpen haar op de brancard te houden. Ze beet op haar tong en verkrampte helemaal, stikte bijna in het bloed. De aanval duurde vrij lang. Later besloten ze haar weer terug op zaal te leggen, nog helemaal schuddend. Gewoon op de vloer tussen de andere vrouwen. Met een pen in haar mond wilden ze voorkomen dat ze op haar tong beet. 

Verder woon ik in een gevaarlijke wijk waar ik al meerdere keren geweerschoten heb gehoord. In principe is dit geen probleem als ik elke avond voor 9 uur thuis ben, het liefst voor 8. Om 7 uur mag ik nog lopen, anders moet een taxi me voor het huis afzetten. Het hele huis is beveiligd met dubbele deuren en overal hekken. Toch is het soms wel een beetje eng. 

En het regenseizoen is begonnen! Het plenst af en toe snoeihard. Donders en bliksems en al. In Swedru hebben we een vet chille plek gevonden op een dak. Crockers spot. Hier drinken we af en toe een biertje met alle vrijwilligers. Tot nu toe heb ik het prima naar mijn zin, alleen ik vind het wel jammer dat in het ziekenhuis niemand Engels met me praat en ik voornamelijk sta te kijken. Met honger. Ik heb niet snel honger maar ik eet hier heel weinig omdat vrijwel al het eten op straat is en in de zon heeft gestaan voor minstens een dag. Gelukkig kan mijn hostmoeder wel goed koken. Ik heb eggstew gehad, wauw dat was lekker! En fried plantain met ketchup nomnom!

Ik stop ermee want ik heb weer veel te veel getypt. Tot snel!

Hallo hallo,

Na al die tijd heb ik internet gevonden, mijn host-vader is eigenaar van een internetcafe. Niet iedereen heeft denk ik gehoord hoe het hier is, dus ik wil graag bij het begin beginnen.

26-04 De vlucht

Veel te kort geslapen en te vroeg op, maar mama heeft broodjes ei gemaakt voor in de auto. Op naar Schiphol waar papa en Edith en Renske en Jitte al stonden te wachten. Kopje koffie en een kado van Jitte en Renske (lief boekje trouwens!). Natuurlijk gingen alle vrouwen huilen en het kostte me dan ook veel moeite om me in te houden. Laurence nog een dikke knuffel gegeven en door de douane. Iedereen bleef maar zwaaien en ik probeerde niet te huilen, redelijk gelukt. Naast een Ghanees uit de UK gezeten in het tweede vliegtuig, erg gezellig. Eenmaal in Accra begreep ik niks van de doane waar je vingerafdrukken moet laten scannen, verwarrend. Ik had geld moeten aangeven op de formulieren in het vliegtuig, maar ze geloofden alles prima en ik mocht zo door. Daar werd ik opgehaald door Solomon van SYTO, samen met een Noors meisje, Johanne. We volgden hem en hij hield een taxi aan, voelde een beetje sketchy en onvertrouwd. Gelukkig kwamen we bij Pink Hostel. Geslapen in de slaapzaal met loeiende airco en nog twee Zweedse meisjes ontmoet. 

27-04 Labadi beach

Op zondag was er geen programma dus Johanne en ik hebben een taxi genomen naar Labadi beach. Goed ingesmeerd in de ochtend, dacht ik, en de hele dag in de zon gelegen. Het zwemmen was ook prima als je niet te ver ging, de stroming is heel sterk. Op het strand wil iedereen je alles verkopen, met je trouwen en je vriend worden. Johanne ging hier goed mee om door te zeggen dat we veel catching up to do hadden, en maybe later iets wilde kopen. We hebben daar gegeten en een biertje gedronken. Op het strand liepen ook paarden waar je tegen betaling een ritje op mag maken, en een man met een python in een zakje voor op de foto. Niet echt mijn ding maar ik dacht bij mezelf dat ik er niets anders van kon maken en het beter kon accepteren. Ik kwam er in de hostel achter dat ik een paar plekjes ben vergeten in te smeren. De zonnebrand werkt super zo te zien, want deze plekken waren vuurrood en zeer pijnlijk. Deze avond kwam een verpleegkunde studente uit Canada, Catherine, ook op onze kamer.

28-04Afrikaans dansen

Catherine, Johanne en ik hadden orientatie in Accra. Johanne gaat ook naar Swedru, Catherine naar Salt Pond (uurtje rijden ongeveer). Op de SYTO office introductie gehad, was leuk. Catherine was naar de wc geweest en kwam er achter dat haar toiletpapier niet doorspoelde. Dat moeten we blijkbaar in de prullenbak gooien, oeps. Simkaart gekocht en weer naar Labadi beach voor een Afrikaanse drum- en dansles. We gingen met de trotro, een oud busje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Ondanks mijn angst voor verkeer voel ik me hier heel veilig. Mensen rammen elkaar wel bijna maar ik denk niet dat er snel gebotst wordt. Het drummen was superleuk en ik heb een drum besteld die Stephen voor me gaat maken met drie Adrinka symbolen erop met verschillende betekenis. Ook mijn Ghanese naam Ama komt erop, wat op zaterdag geboren betekent. We hebben nog wat gezwommen maar werden lastig gevallen door Ghanese jongens, eentje pakte zelfs mijn been onder water. Zelfs na meerdere malen vriendelijk vragen of we met z'n drieen konden zwemmen gingen ze niet weg. We zijn maar weg gegaan. Nog wat gedronken in Pink Hostel en slapen. 

29-04 Arts and crafts market

Een tour in Accra naar de arts and crafts market. Iedereen is heel opdringerig en met nee nemen ze geen genoegen. Ik heb hier een rok gekocht (ik denk veel te duur maargoed) en een stuk stof. Ik vond het wel vervelend maar trok het me niet zo aan. Catherine vond het zo zielig en wilde alles kopen, die barstte in tranen uit. Een vrouw van een winkeltje troostte haar en bood haar tegelijkertijd nog oorbellen en een portemonnee aan, en Catherine kocht de portemonnee. Daar heb ik haar bij het avondbiertje nog even voor uitgelachen, maar de portemonnee heeft een goed verhaal. Naar Nkruma park en museum geweest, dat was indrukwekkend. "Do not look East or West, look forward". 

30-04 Niet lekker
Vandaag heb ik een mindere dag. Ik voel me niet zo lekker en heb geen honger. De bus naar Swedru was erg heet en dat werd me even wat veel. Je koopt een kaartje voor de bus en moet dan in de smoorthete bus wachten tot hij vol is voor je vertrekt. Vrouwen (en mannen) met manden vol eten, drinken, beltegoed en spullen lopen langs het raampje. Zo kun je nog even wat kopen, en dit wordt ook veel gedaan. Helaas stonk het in de bus naar vuur en moesten we uitstappen en wachten op een nieuwe bus. De rit naar Swedru duurde ongeveer 2 uur. Mr. Baidan haalde ons op bij de bus en vertelde over onze gezinnen. Ik woon met de familie Boateng. Mijn hostvader heet Bright, is ongeveer 30 en eigenaar van een internetcafe. Mijn hostmoeder heet Laurencia, is ook ongeveer 30 jaar en is eigenaresse van een shop aan de straat. Ze verkoopt hier toiletartikelen en pampers. Ze hebben twee kinderen. Vilde is hun 4-jarige dochter. Ze spreekt heel goed Engels, mede omdat de familie veel buitenlanders op bezoek heeft waar ze mee oefent. Het zoontje van 2 heet Lawrence, ze grapten dat hij mijn nieuwe husband is. Ik moest eerst wachten in de shop omdat beide ouders aan het werk waren. Ik was niet zo lekker maar er lag een matras en daar heb ik een uurtje geslapen. Het huis is vrij afgelegen over onverharde hobbelwegen en is verbazingwekkend groot. Het lijkt niet heel erg af en netjes. De kinderen pakken ook alles wat los en vast zit en waren al in mijn tas begonnen. In het huis deel ik een kamer met een vrijwilliger uit Zweden, genaamd Shaheen. Ze is 41 jaar en bezig met haar PhD waarvoor ze nu een onderzoek doet naar Aids/HIV kennis. Het heeft erg gestormd en geonweerd en tijdens het eten viel de stroom uit. Ik ben dus met mijn koplamp de douche in gegaan, waar nu geen stromend water was. Een lekkere frisse bucketshower genomen en op tijd gaan slapen.

01-05 Holiday

Vandaag werd ik wakker en is het holiday. De familie is heel vriendelijk alleen niet erg geinteresseerd. Ik word erg vrij gelaten. Er stond ontbijt op tafel, een broodje in een zakje en thee. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en hoe alles werkte dus ik heb maar een banaan uit mijn tas gepakt. Nu zit ik in het internetcafe waar ik helaas geen SDkaart slot kan vinden om foto's te uploaden. 

Een lang verhaal maar dan hebben jullie een indruk van de eerste paar dagen. Morgen ga ik het ziekenhuis bezoeken waar ik een rondleiding krijg en gelijk ga werken tot 4. Ik zal daar de enige obruni zijn, dat is wel grappig. Ze willen een uniform voor me laten maken, dat is even zien morgen. De Zweedse vrouw vertrekt over 10 dagen, vanaf dan ben ik alleen. Mocht iemand dus willen blijven slapen, mijn familie heet je welkom, haha!

Liefs en meedasi for reading!