The obruni nurse in Agona Swedru hospital

Maaaaaache!

Geen rondleiding, ik had blijkbaar al een uniform moeten hebben. Deze heb ik gelijk laten maken, express, zodat ik maandag kon beginnen. De naaister was een vriendin van mijn hostmoeder, maar helaas was maandagmorgen het uniform niet klaar. Ik baalde flink want ik had extra betaald. Ze naaide hem even aan elkaar zodat ik hem wel aan kon, maar toen ik weg ging viel er een knoop af. En ik was te laat. Toen ik na veel gehaast bij het ziekenhuis kwam mocht ik nog anderhalf uur wachten voor iemand tijd voor me had.Ook bleek het problematisch dat mijn voornaam niet op mijn paspoort staat, thanks ouders! Mijn SD kaart had alle bestanden van mijn smartphone er nog op, dus daar kreeg ik geen foto's van op de pc. Ik heb maar een nieuwe SD kaart gekocht maar ik heb nu 4 internetcafes bezocht en nergens kan ik fotos uploaden helaas. 

Na weer een teleurstellende werkdag was het tijd voor Aboakyer Festival in Winneba. Samen met Tinne en Johanne die kant op, waar we Cath uit Salt Pond weer hebben ontmoet. Op de straat renden mensen in rood en geel met veel lawaai. Ze hadden takken en ik hoorde dat ze naar het bos waren om het dier te vangen. Na enig wachten in een volle straat vol kabaal zagen we daar de man met het dier, net Bambi. Bambi keek heel angstig om zich heen, vermoeid en in shock. Ik vond het eigenlijk heel zielig en het is dan ook tegenstrijdig dat ik trots ben dat ik een goede foto van Bambi heb. Na dit bijzondere straat tafereel hebben we een biertje gedronken en zijn we naar het strand gegaan. De stroming is heel sterk en de golven zijn vrij hoog, dus we gingen niet te ver. Het zwemmen was echt heerlijk, en prachtig tussen alle palmen op het strand. We zijn nog het dorp in geweest om de verschillende dansgroepen te zien en de chiefs. Hier heb ik ook weer hele mooie fotos van haha. Het zoeken van veilig avondeten valt hier niet mee en heeft ons weer veel tijd gekost. Daarna ging Cath met haar Ghaneze vrienden Desmond en Felix weer terug naar Salt Pond en Johanne en ik hadden een hostel geboekt. Asiz guesthouse was vlak bij het strand. Uiteraard hebben we daar nog een biertje gedronken en zijn daarna naar het guesthouse gegaan. Tegen een uurtje of twaalf slapen wat voor hier heel laat is. Ik slaap denk ik altijd rond half negen, negen uur. De haan begint met kraaien rond vijf uur. 

Ik was op zondag lichtelijk brak maar heb met Johanne nog een topdag op het strand gehad. De stroming was wat beter en ik kon lekker drijven in het zoute water. Alle kinderen vonden het prachtig en wezen naar de drijvende obruni. Behalve Sir Charles beach hebben we ook Royal beach bezocht. Oude vissersboten en natuurlijk weer veel palmbomen. Johanne had echter behoefte aan het toilet dichtbij dus we gingen weer terug naar Sir Charles beach. Niet te laat naar huis met de trotro. 

Toen ik thuis kwam klonk Laurencia overstuur. De andere vrijwilligster was schijnbaar kwaad vertrokken. Ze slaapt met een Ghanees terwijl ze thuis getrouwd is en kinderen heeft. Een groot drama. Voordeel voor mij is dat zij het goede bed had, waar ik nu op slaap. Zoveel beter. Laurencia had rijstballen gemaakt met soep. De soep smaakte en rook naar vis maar ze verzekerde dat het er niet in zat. Ik denk dat ze stukken bedoelde. Ik heb alleen de rijst gegeten want de soep smaakte ook echt naar vis, en kenbaar gemaakt dat het me aan vis deed denken en ik het niet zo lekker vond. Prima.

Maandag begonnen op de kraamafdeling. Vrij bijzonder zou ik zeggen. Het is lang zo schoon niet als in Nederland en vrij primitief. De vrouwen liggen in een grote zaal zonder gordijnen of afscheiding. De vroedvrouw schreeuwt tegen haar patienten en waar nodig gebruikt ze brute kracht. Ik heb geholpen met het wassen van pasgeboren babys. Niet echt mijn ding want ze voelen zo breekbaar. Gelukkig went het wel. Ze tillen hier gerust een baby aan een armpje op. Verder doen ze ook niet aan pauze dus ik had echt superhonger. Om twee uur zit de dienst erop. Wel fijn omdat de dagen voor mij vrij lang voelen omdat je niet zelf aan het werk bent. Aan de andere kant werken veel andere vrijwilligers veel langer en ik kan niet naar huis omdat ik geen sleutel heb. Dus ik vermaakt me vaak in town. En omdat de scholen nog dicht zijn hebben Johanne en Greta ook vaak korte dagen.

De volgende dag heb ik bevallingen bijgewoond en geassisteerd. Ook dit gaat met geschreeuw en is totaal onplezierig. De vrouw ligt achter op de afdeling in een hokje zonder gordijnen. Veel mensen lopen er langs en erg schoon vind ik het ook niet. Zonder waarschuwing worden ze ingeknipt, met veel geschreeuw, en na de bevalling weer met grof geweld gehecht. Vandaag heb ik weer geholpen met babys wassen en er was een vrouw die niet goed was. Ze lag al de hele morgen op de grond met bloed in de urinezak. Ik werd gevraagd haar op de brancard te helpen (zonder rem) en we zouden naar de operatiezaal. Onderweg wilde de dokter haar nog zien. Ze gingen luisteren naar het hart van de baby, maar hoorden niks. De vrouw kreeg plots een spastische aanval en ik moest helpen haar op de brancard te houden. Ze beet op haar tong en verkrampte helemaal, stikte bijna in het bloed. De aanval duurde vrij lang. Later besloten ze haar weer terug op zaal te leggen, nog helemaal schuddend. Gewoon op de vloer tussen de andere vrouwen. Met een pen in haar mond wilden ze voorkomen dat ze op haar tong beet. 

Verder woon ik in een gevaarlijke wijk waar ik al meerdere keren geweerschoten heb gehoord. In principe is dit geen probleem als ik elke avond voor 9 uur thuis ben, het liefst voor 8. Om 7 uur mag ik nog lopen, anders moet een taxi me voor het huis afzetten. Het hele huis is beveiligd met dubbele deuren en overal hekken. Toch is het soms wel een beetje eng. 

En het regenseizoen is begonnen! Het plenst af en toe snoeihard. Donders en bliksems en al. In Swedru hebben we een vet chille plek gevonden op een dak. Crockers spot. Hier drinken we af en toe een biertje met alle vrijwilligers. Tot nu toe heb ik het prima naar mijn zin, alleen ik vind het wel jammer dat in het ziekenhuis niemand Engels met me praat en ik voornamelijk sta te kijken. Met honger. Ik heb niet snel honger maar ik eet hier heel weinig omdat vrijwel al het eten op straat is en in de zon heeft gestaan voor minstens een dag. Gelukkig kan mijn hostmoeder wel goed koken. Ik heb eggstew gehad, wauw dat was lekker! En fried plantain met ketchup nomnom!

Ik stop ermee want ik heb weer veel te veel getypt. Tot snel!