The obruni nurse in Agona Swedru hospital

Hallo hallo,

Na al die tijd heb ik internet gevonden, mijn host-vader is eigenaar van een internetcafe. Niet iedereen heeft denk ik gehoord hoe het hier is, dus ik wil graag bij het begin beginnen.

26-04 De vlucht

Veel te kort geslapen en te vroeg op, maar mama heeft broodjes ei gemaakt voor in de auto. Op naar Schiphol waar papa en Edith en Renske en Jitte al stonden te wachten. Kopje koffie en een kado van Jitte en Renske (lief boekje trouwens!). Natuurlijk gingen alle vrouwen huilen en het kostte me dan ook veel moeite om me in te houden. Laurence nog een dikke knuffel gegeven en door de douane. Iedereen bleef maar zwaaien en ik probeerde niet te huilen, redelijk gelukt. Naast een Ghanees uit de UK gezeten in het tweede vliegtuig, erg gezellig. Eenmaal in Accra begreep ik niks van de doane waar je vingerafdrukken moet laten scannen, verwarrend. Ik had geld moeten aangeven op de formulieren in het vliegtuig, maar ze geloofden alles prima en ik mocht zo door. Daar werd ik opgehaald door Solomon van SYTO, samen met een Noors meisje, Johanne. We volgden hem en hij hield een taxi aan, voelde een beetje sketchy en onvertrouwd. Gelukkig kwamen we bij Pink Hostel. Geslapen in de slaapzaal met loeiende airco en nog twee Zweedse meisjes ontmoet. 

27-04 Labadi beach

Op zondag was er geen programma dus Johanne en ik hebben een taxi genomen naar Labadi beach. Goed ingesmeerd in de ochtend, dacht ik, en de hele dag in de zon gelegen. Het zwemmen was ook prima als je niet te ver ging, de stroming is heel sterk. Op het strand wil iedereen je alles verkopen, met je trouwen en je vriend worden. Johanne ging hier goed mee om door te zeggen dat we veel catching up to do hadden, en maybe later iets wilde kopen. We hebben daar gegeten en een biertje gedronken. Op het strand liepen ook paarden waar je tegen betaling een ritje op mag maken, en een man met een python in een zakje voor op de foto. Niet echt mijn ding maar ik dacht bij mezelf dat ik er niets anders van kon maken en het beter kon accepteren. Ik kwam er in de hostel achter dat ik een paar plekjes ben vergeten in te smeren. De zonnebrand werkt super zo te zien, want deze plekken waren vuurrood en zeer pijnlijk. Deze avond kwam een verpleegkunde studente uit Canada, Catherine, ook op onze kamer.

28-04Afrikaans dansen

Catherine, Johanne en ik hadden orientatie in Accra. Johanne gaat ook naar Swedru, Catherine naar Salt Pond (uurtje rijden ongeveer). Op de SYTO office introductie gehad, was leuk. Catherine was naar de wc geweest en kwam er achter dat haar toiletpapier niet doorspoelde. Dat moeten we blijkbaar in de prullenbak gooien, oeps. Simkaart gekocht en weer naar Labadi beach voor een Afrikaanse drum- en dansles. We gingen met de trotro, een oud busje waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Ondanks mijn angst voor verkeer voel ik me hier heel veilig. Mensen rammen elkaar wel bijna maar ik denk niet dat er snel gebotst wordt. Het drummen was superleuk en ik heb een drum besteld die Stephen voor me gaat maken met drie Adrinka symbolen erop met verschillende betekenis. Ook mijn Ghanese naam Ama komt erop, wat op zaterdag geboren betekent. We hebben nog wat gezwommen maar werden lastig gevallen door Ghanese jongens, eentje pakte zelfs mijn been onder water. Zelfs na meerdere malen vriendelijk vragen of we met z'n drieen konden zwemmen gingen ze niet weg. We zijn maar weg gegaan. Nog wat gedronken in Pink Hostel en slapen. 

29-04 Arts and crafts market

Een tour in Accra naar de arts and crafts market. Iedereen is heel opdringerig en met nee nemen ze geen genoegen. Ik heb hier een rok gekocht (ik denk veel te duur maargoed) en een stuk stof. Ik vond het wel vervelend maar trok het me niet zo aan. Catherine vond het zo zielig en wilde alles kopen, die barstte in tranen uit. Een vrouw van een winkeltje troostte haar en bood haar tegelijkertijd nog oorbellen en een portemonnee aan, en Catherine kocht de portemonnee. Daar heb ik haar bij het avondbiertje nog even voor uitgelachen, maar de portemonnee heeft een goed verhaal. Naar Nkruma park en museum geweest, dat was indrukwekkend. "Do not look East or West, look forward". 

30-04 Niet lekker
Vandaag heb ik een mindere dag. Ik voel me niet zo lekker en heb geen honger. De bus naar Swedru was erg heet en dat werd me even wat veel. Je koopt een kaartje voor de bus en moet dan in de smoorthete bus wachten tot hij vol is voor je vertrekt. Vrouwen (en mannen) met manden vol eten, drinken, beltegoed en spullen lopen langs het raampje. Zo kun je nog even wat kopen, en dit wordt ook veel gedaan. Helaas stonk het in de bus naar vuur en moesten we uitstappen en wachten op een nieuwe bus. De rit naar Swedru duurde ongeveer 2 uur. Mr. Baidan haalde ons op bij de bus en vertelde over onze gezinnen. Ik woon met de familie Boateng. Mijn hostvader heet Bright, is ongeveer 30 en eigenaar van een internetcafe. Mijn hostmoeder heet Laurencia, is ook ongeveer 30 jaar en is eigenaresse van een shop aan de straat. Ze verkoopt hier toiletartikelen en pampers. Ze hebben twee kinderen. Vilde is hun 4-jarige dochter. Ze spreekt heel goed Engels, mede omdat de familie veel buitenlanders op bezoek heeft waar ze mee oefent. Het zoontje van 2 heet Lawrence, ze grapten dat hij mijn nieuwe husband is. Ik moest eerst wachten in de shop omdat beide ouders aan het werk waren. Ik was niet zo lekker maar er lag een matras en daar heb ik een uurtje geslapen. Het huis is vrij afgelegen over onverharde hobbelwegen en is verbazingwekkend groot. Het lijkt niet heel erg af en netjes. De kinderen pakken ook alles wat los en vast zit en waren al in mijn tas begonnen. In het huis deel ik een kamer met een vrijwilliger uit Zweden, genaamd Shaheen. Ze is 41 jaar en bezig met haar PhD waarvoor ze nu een onderzoek doet naar Aids/HIV kennis. Het heeft erg gestormd en geonweerd en tijdens het eten viel de stroom uit. Ik ben dus met mijn koplamp de douche in gegaan, waar nu geen stromend water was. Een lekkere frisse bucketshower genomen en op tijd gaan slapen.

01-05 Holiday

Vandaag werd ik wakker en is het holiday. De familie is heel vriendelijk alleen niet erg geinteresseerd. Ik word erg vrij gelaten. Er stond ontbijt op tafel, een broodje in een zakje en thee. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en hoe alles werkte dus ik heb maar een banaan uit mijn tas gepakt. Nu zit ik in het internetcafe waar ik helaas geen SDkaart slot kan vinden om foto's te uploaden. 

Een lang verhaal maar dan hebben jullie een indruk van de eerste paar dagen. Morgen ga ik het ziekenhuis bezoeken waar ik een rondleiding krijg en gelijk ga werken tot 4. Ik zal daar de enige obruni zijn, dat is wel grappig. Ze willen een uniform voor me laten maken, dat is even zien morgen. De Zweedse vrouw vertrekt over 10 dagen, vanaf dan ben ik alleen. Mocht iemand dus willen blijven slapen, mijn familie heet je welkom, haha!

Liefs en meedasi for reading!